Kleine dingen kunnen je verheugen, omdat ze een belofte in zich hebben van grotere. Zo kwam ik vorige week uit de Albrechtstraat en zag een tuin aan de Schoonenburglaan vol met prachtige sneeuwklokjes. En het verheugde me, want het is een belofte van de lente, die komt, en waar je toch naar uitziet. En zo is het ook met andere dingen. Een jongen, die zomaar een opmerking maakte over een preek, die hem raakte. Een meisje, dat door een woord uit Gods Woord werd aangesproken. Het zijn bij wijze van spreken ‘sneeuwklokjes’, die een belofte in zich hebben voor de toekomst: God zal zorgen, dat Zijn Naam zal worden voortgeplant van geslacht tot geslacht, door alle donkerheid heen en die tekenen zijn van Zijn trouw ondanks al onze ontrouw.