Soms lopen dingen anders dan je verwacht. Je wordt, om zo te zeggen, in je verwachtingen beschaamd. Hoezo, vraag je misschien? Toen we vorig jaar net hier woonden, verheugden mijn vrouw en ik ons op de ligusterstruik die je vanuit het keukenraam kunt zien. De struik had prachtige, glanzende zwarte bessen, die tot ver in de winter bleven hangen, zelfs toen alle andere bessen en bladeren al verdwenen waren. We dachten dat het dit jaar weer zo zou gaan en verheugden ons erop. Maar het liep anders: blijkbaar zijn de eetgewoonten van de vogels veranderd. Nu laten de dikke merels – en ik misgun het ze niet! – alle andere bessen hangen en vechten ze om de ligusterbessen, waardoor de struik nu bijna kaal is.

Hieruit kunnen we ten eerste leren dat wij – ook al denken we dat soms in onze dwaasheid – niet de natuur bepalen. Dit is een les in nederigheid voor ons trots hart. Ten tweede moeten we beseffen dat alles wat de Heere ons door de schoonheid van de natuur geeft, een toegift is. We kunnen er geen recht op laten gelden. En ten derde: alles waar je iets van verwacht, kan teleurstellen, en dat komt door de gebrokenheid van de wereld door de zonde. Dit leert ons om omhoog te zien naar de Heere, die nooit teleurstelt. Zoals het woord van de tekst van zondagmorgen (Romeinen 9:33) zegt: “Hij beschaamt niet.” Dit hangt samen met de troost van Zijn onveranderlijkheid en trouw in Christus. Zoals Jakobus zegt: “Bij Wie geen verandering is of schaduw van omkering” (Jakobus 1:17a). Op de Heere kun je altijd vertrouwen!