We mogen nog weer een aantal mooie nazomerdagen beleven. Van zulke dagen heb ik altijd erg gehouden: het lijkt wel, alsof bepaalde planten dan nog extra hun best doen om, voor de winter, de schoonheid van hun bloemen te tonen, zoals bijvoorbeeld de dahlia’s. En zeker blijkt hun schoonheid, als je ze in de morgen ziet en de zonlicht door dunne mistflarden als gefilterd erop valt. En ik weet bijna niets mooiers dan een bloeiende herfstaster, waarin spinnenwebben zijn, met daaraan ontelbare mistdruppeltjes, die in het zonlicht schitteren als diamanten. O, wat is Gods schepping toch oneindig mooi. En toch is er iets, wat dit alles in schoonheid te boven gaat: Christus, de roos van Saron (Hooglied 2:1) te zien door de tranen vanwege je ongeloof heen. Als Hij Zich door Zijn Woord weer aan je openbaart en toont de heerlijke schoonheid van Zijn liefde en ontferming, zoals die bleek in Zijn lijden, sterven en opstanding. Dat gaat alles te boven!